Toen de verbannen Ierse graaf van Clancarty in 1706 heer van Rottumeroog werd, hoopte hij dat het eilandje een nieuw vaderland voor hem zou zijn.
Natuurlijk kon het op geen enkele manier het land van zijn jeugd vervangen, maar nu en dan troostte het hem, vooral als op stille novemberdagen een zwakke bries vanuit het zuidoosten een deken van mist over het eiland duwde, die afstanden en dimensies versluierde en de lage duintjes om hem heen betoverde totdat ze erbij lagen als de vriendelijke heuvels van Ierland: zachtgroen wat dichtbij was, maar in intensiteit afnemende pasteltinten naarmate ze verder weg lagen. Dan leek de wereld opeens op vroege herinneringen van door mist overvallen wandelingen in Ierland; de mossen onder zijn voeten, de schapenkeutels in het platgetreden gras, de klagelijke roep van een meeuw ergens boven en de dreun van de branding onder en achter alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten