Mijn zoon krijgt twee grijs-witte ratjes van Sinterklaas. Daar kan hij z'n onvrede en affectie aan kwijt; begrip als er niemand wil luisteren, gezelschap voor eenzame middagen.
Ik heb ze net donker staan bekijken in de winkel. Ik weet nu dat ze bij mij komen wonen en ik weet dat zij dit niet weten. Ik zal het meest in hun nabijheid verkeren, meer dan mijn zoon. Ook dit weten zij niet en ik wel.
De piepjonge winkelmeisjes houden allemaal heel veel van de ratten. Ze nemen ze uit hun kooi en knuffelen ze en dan stoppen ze hen er weer in, doen het licht uit en gaan weg. Ik denk niet dat ik zoveel van de ratten ga houden als die meisjes.
Ik zie een beetje op tegen hun komst. Ze willen vooral eten en knuffelen en in hangmatjes liggen, zeggen de meisjes. Misschien vinden we elkaar daar, de ratjes en ik.
