's Zomers duurden de dagen voor de barones langer dan ze verdragen kon. Als de nacht viel, bestelde ze haar tuinman, per telefoon.
Meestal lag hij al in bed. Hij vloekte op de trap naar beneden, stapte zwaar door het grind onder het slaapkamerraam naar het kasteel; een vernederde man op weg naar de dienstingang.
Uren gingen voorbij. Achter de hoge ramen scheen een streep licht tussen de toegeschoven gordijnen.
Pas diep in de nacht liet ze hem gaan. Hij liep langzaam door het donker, hield stil voor het koetshuis, ging naar binnen. Tussen de slapende paarden ontstak hij een petroleumstel en bakte aardappels, die hij staande at.
De volgende dag posteerde hij zich met zijn geweer onder haar raam aan de slotgracht, de loop naar beneden, blik half omhoog. Pas na een half uur schoot hij een snoek uit het water. De ramen trilden. Een gordijn bewoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten